Met de tijd meegaan
Eind januari: alweer de 44e editie van het Internationaal Filmfestival Rotterdam. Ook dit jaar verleende ik daar vrijwillig wat hand- en spandiensten. Een van mijn taken was het verkopen van kaartjes aan de kassa. Vorig jaar was al ingevoerd dat je in het hart van het festival, de Doelen, eten en drinken alleen nog maar met plastic geld kon kopen, met de zogenaamde ‘food en drink card’. Dit jaar kon je ook de kaartjes voor de film alleen nog met plastic geld kopen. Pin only. Makkelijk voor de organisatie, maar ik miste de charmante geldzakjes, het tellen van het geld, het zoeken naar de gaten in je balans. Maar ja, je moet met je tijd meegaan, makkelijk was het wel.
Een andere taak is het Callcenter. Telefoontjes beantwoorden van mensen die vragen hebben. Het zal niemand verbazen dat veel van die vragen komen van mensen die ergens vastlopen met het online kopen van kaarten. Want als het lukt werkt het prima, maar de automatisering kent ook zo zijn mankementjes. Maar de service van het IFFR is persoonlijk en goed. Veelzeggend is het volgende voorbeeld: “Filmfestival Rotterdam, goedemiddag, waarmee kan ik u helpen?” Even stilte aan de andere kant van de lijn. “Hallo, ik ben helemaal verbaasd dat ik een iemand aan de telefoon heb, ik had verwacht dat ik een keuzemenu zou krijgen”. “Ja meneer, u heeft direct een echt mens aan de telefoon waar u gewoon mee kunt praten. Fijn he?” Kijk, dit zegt wel wat over de staat van Nederland. Want als je er even over nadenkt, waarheen kun je nog bellen zonder een keuzemenu te krijgen? Toets 1 als u vragen hebt over…, Toets 2 enz. Natuurlijk moet het Filmfestival met zijn tijd meegaan, maar ik hoop toch echt dat deze directe en persoonlijke service behouden blijft!
Helpen bij het filmfestival is leuk en hectisch maar ook best vermoeiend. Soms heb je dan behoefte om na je dienst naar huis te gaan en even te ontspannen. Lekker op de bank, beetje zappen op de televisie, dat werk. Leuk bedacht maar helaas, ook dan loop je soms tegen vreemde zaken aan. De heer des huizes heeft een voorliefde voor het uitproberen van nieuwe snufjes voor nog meer kijk- en luisterplezier. Net tijdens het filmfestival was er weer iets nieuws in huis gekomen. Met als gevolg: ineens twee afstandsbedieningen op tafel en een extra kastje met knipperende lichten. En wat ik ook probeerde, op welke knopjes ik ook drukte, ik kreeg de televisie niet aan de praat. Dochterlief er nog even bijgehaald, maar ook dat mocht niet baten. Helaas, zonder man vanavond geen televisie. Gelukkig ga ook ik wel een beetje met mijn tijd mee: met de iPad op schoot kon ik toch nog languit op de bank wat zappen. Maar ja, een echte televisie is toch leuker! Wat is er eigenlijk mis met een televisie met gewoon één aan en uit knop en één eenvoudige afstandsbediening? Natuurlijk, je moet met de tijd meegaan, maar soms mag je ook gewoon tevreden zijn met iets wat al goed genoeg is.
Reageer op dit artikel